Enes Mahmutovic

MVV-nieuwkomer Mahmutovic: Pita van mijn moeder heeft me groot en sterk gemaakt

Bron: De Limburger, 8-8-2019, 10:12 uur, door Emil Visser

MVV heeft zich (tot nu toe) redelijk koest gehouden op de transfermarkt. Enes Mahmutovic is een van de weinigen aanwinsten van de Maastrichtenaren.

Normaal wemelt het bij de eerste competitiewedstrijd van de nieuwe gezichten. Maar MVV heeft zich redelijk gedeisd gehouden op de transfermarkt. Enes Mahmutovic, 1 meter 90 lang, een stevig paar schouders en een ferme handdruk, is wel nieuw in de selectie van de Maastrichtenaren. Met zijn enkel is het op dit moment iets minder. In het laatste oefenduel raakte hij geblesseerd aan zijn enkel. Daardoor mist hij in ieder geval de openingswedstrijd tegen Go Ahead Eagles vrijdag.

Mahmutovic wordt gehuurd van Middlesbrough FC, waar Boudewijn Zenden ooit nog speelde, dat uitkomt op het tweede niveau in Engeland. Hij was 19 jaar toen de Engelse club hem oppikte van CS Fola Esch, een hoogvlieger in de Luxemburgse topdivisie. „Na een blessure en trainerswissel kwam ik in Engeland niet aan spelen toe. Vervolgens werd ik tegen mijn zin verhuurd aan een League 2-ploeg. En daar is het spel keihard. Ik ben dan wel groot en sterk, maar dat is niet het voetbal dat ik graag speel. En de spitsen daar zijn ook beesten van kerels.”

Oorlogsvluchteling
Mahmutovic groeide op in het Hertogdom dat ligt ingeklemd tussen België, Duitsland en Frankrijk. Zijn wortels liggen in de Balkan. Hij werd geboren in Pec, toen nog Joegoslavië. Zes maanden later namen zijn ouders hem mee naar Luxemburg, ze moesten vluchten voor de oorlog.

„Het leven als immigrant is moeilijk. Het was voor mijn ouders niet zo eenvoudig om een verblijfsvergunning te krijgen. Maar mijn vader begon met voetballen bij FC Mersch, een klein team. Hij is via zijn contacten bij de voetbalclub aan een baan gekomen. En omdat hij werk had, kwam hij in aanmerking voor de juiste documenten, zodat hij met zijn gezin kon blijven. Mooi verhaal toch?”

Zo leerde Enes Mahmutovic al snel de sociale waarde van voetbal. Hij wilde al snel ook voetballer worden. Maar ja, in Luxemburg is dat niet zo evident. „Luxemburg is niet bepaald een land waar de topvoetballers vandaan komen. Het leven is niet ingericht op voetbal, een voetbalcultuur bestond er tot een paar jaar geleden niet.”

Groot toernooi
„Nu is dat wel anders”, bezweert de 22-jarige verdediger standvastig. „We gaan ons ooit zeker kwalificeren voor een toernooi. Waarom niet?”, zegt hij koeltjes zijn schouders ophalend. „Ik kan je zeggen, in een paar jaar kunnen we bijzondere dingen laten zien. Geloof me.”

Hij vertelt over de grote verschillen tussen nu en een paar jaar geleden. Zo is er een fatsoenlijke scoutingsapparaat op poten gezet door de bond en inmiddels zijn alle internationals prof, waar in het verleden de Luxemburgse voetballers een normale baan hadden naast hun voetballoopbaan.

„Vergeet niet dat we al goede dingen hebben laten zien. Hij doelt onder meer op de wedstrijd van Luxemburg in september 2017, toen het Frankrijk (een jaar later wereldkampioen) op 0-0 hield in de WK-kwalificatie. Een wedstrijd die écht ergens om ging.” Mahmutovic kampte toen overigens met een dijbeenblessure, waardoor hij er niet bij kon zijn. Anders had hij zeker bij de selectie gezeten. Hij stond trouwens wel op het veld tijdens de beide ontmoetingen met Oranje in de kwalificatiereeks. Er werd met 1-3 en 5-0 verloren door de Luxemburgers.

Het geloof in succes vindt hij in Miralem Pjanic. „Pjanic zat in een soortgelijke situatie als ik. Hij is ook als klein kind gevlucht voor de oorlog en met zijn ouders naar Luxemburg gegaan. Nu speelt hij bij Juventus en is international voor Bosnië en Herzegovina. Maar hij begon bij een kleine club in Luxemburg en kwam uit voor Luxemburg onder 17 en 19 jaar. In Luxemburg wil iedere voetballer zijn als Pjanic. Hij is het grote voorbeeld.”

Kookkunsten
Om op dat niveau te komen heeft Mahmutovic nog een lange weg te gaan. Zijn Engelse avontuur verliep tot dus ver nog niet zoals gehoopt. In zijn huurjaar bij MVV ziet hij een kans om zichzelf te herpakken. Zijn keuze viel onder meer op Maastricht omdat het lekker dichtbij huis is. Luxemburg is minder dan twee uur rijden.

„Maar ik woon hier in Maastricht en ik ga echt niet bij elke gelegenheid op en neer. Ik wil mij ook focussen op mijn werk.” Maar als het gaat over de kookkunsten van zijn moeder, dan is hij direct afgeleid. „Ik ben dol op de pita die zij maakt. Dun brood, gevuld met vlees en groenten. Dát gerecht heeft mij zo groot en sterk gemaakt”, zo glundert hij.

Dus vader, moeder en vrienden zijn binnen handbereik. „Ze kunnen komen kijken. Al weet ik niet of mijn moeder daadwerkelijk in het stadion komt zitten. Ze vindt het maar eng als ik duels moet uitvechten. Mijn vader kijkt wel op tv, maar zelfs als ik een interland speel, kijkt mijn moeder niet mee. Ik blijf toch haar kleine jongen.”