Geachte bestuurders, technische staf en spelers van Roda JC Kerkrade,
Dit nooit meer!” Deze uitspraak van trainer Ruud Brood staat ons nog vers in het geheugen. De spanning, de vreugde en de ontlading na de ontsnapping in extremis tegen Sparta, waren enorm. Menig Roda-supporter werd die dag in één klap 10 jaar ouder. Ons voortbestaan hing aan een zijden draadje, we kropen door het oog van de naald. We hadden het geluk aan onze kant, dat besefte ongetwijfeld iedereen. Bovenal merkten wij hoe erg wij betrokken waren bij onze trots toen het minder liep. Wij sliepen er slecht van, wij konden het niet loslaten. Toch gaf Mark-Jan Fledderus ons met twee rake vrije trappen weer hoop. Hoop op een mooie toekomst, een toekomst met Eredivisie in Kerkrade, zoals het hoort. Gezien de resultaten dit seizoen, dreigt Roda JC Kerkrade opnieuw in de gevarenzone te belanden. Middels deze brief willen ondergetekenden dan ook hun bezorgdheid uiten. In veertig jaar Eredivisie heeft onze club mooie momenten meegemaakt. Denk aan wedstrijden in de Europa Cup, de bekerfinales en de topploegen die met knikkende knieën naar Kerkrade afreisden. Denk aan de spannende momenten, zoals de nacompetitiewedstrijden tegen Cambuur en Sparta, de uitwedstrijd tegen Ajax in het bekertoernooi en de bekerfinales tegen NEC en Heerenveen. Wat ons echter het meeste bijbleef, zijn de mooie momenten, waarop we trots waren op onze club, onze stad en onze kleuren. Na de dubbele ontmoeting met Sparta was iedereen het over één ding eens. “Dit nooit meer!”, riepen supporters, spelers, technische staf en bestuurders in koor. Nu, een aantal maanden later, lijkt de waan van de dag weer te regeren na een aardige reeks, met als hoogtepunten de overwinningen op PSV. Hiermee lijkt de aanmaning van afgelopen seizoen weer vergeten. De doorsnee Roda-supporter is kritisch, maar beschikt vooral over veel realiteitszin en is begaan met het lief en leed van de club. De gemiddelde Roda-supporter is zich ervan bewust dat onze trots hoe dan ook niet op lange termijn kan concurreren met de top en subtop van de Eredivisie. Ook bij het uitblijven van Europees voetbal lijkt de Roda-supporter zich te hebben neergelegd. Waar het gemiddelde Roda-publiek zich echter nooit bij zal neerleggen is een gebrek aan inzet, passie en beleving op het veld, in de bestuurskamer en in de dug-out. Afgelopen zomer werd er gepoogd spelers aan te trekken die beschikken over de zogenaamde koempelmentaliteit: de mouwen opstropen, het gras opvreten en geen duel uit de weg gaan. De aanwinsten stemden menigeen tevreden. De stemming onder de supportersschare was zelfs positief te noemen: men voorzag een seizoen waarin de rust kon wederkeren in Kerkrade, waarin Roda kon meedraaien in de middenmoot en waarin de Roda-supporter eindelijk een herkenbaar elftal zou kunnen aanschouwen. Roda was ambitieus, maar de club wilde vooral rustig bouwen aan een stabiele toekomst, op sportief en op financieel vlak. Nu het seizoen bijna op de helft is, blijkt de realiteit minder rooskleurig dan menig supporter had verwacht. ‘Limburgse Passie’ luidt het motto van de club, terwijl van passie, inzet en bezieling weinig te merken is binnen de lijnen. Spelers presteren steeds vaker onder hun kunnen, in plaats van boven zichzelf uit te stijgen. Ook buiten de lijnen lijkt het aan een aantal zaken te mankeren. Structuur en visie lijken te ontbreken. Daarnaast heeft hoofdtrainer Ruud Brood herhaaldelijk spelers openlijk afgekraakt, in interviews met diverse media. Het lijkt wel wekelijks te gebeuren dat één speler door Ruud Brood wordt verkozen tot pispaal. Daarnaast wordt er onder deze trainer in een uiterst defensief 4-5-1-systeem gespeeld. In dit systeem krijgen tegenstanders alle rust en ruimte, aangezien Roda hen geen strobreed in de weg legt. Op deze manier heeft Roda de deur geopend voor de vier thuisnederlagen dit seizoen. Waar het Parkstad Limburg Stadion normaal door het brutale en aanvallende voetbal tot een haast onneembare vesting werd omgedoopt, lijkt Roda nu met de staart tussen de benen op eigen veld aan te treden.
Voortbordurend op de kritiek in de vorige alinea is er nog het één en ander op te merken op het aankoopbeleid afgelopen zomer. Door het duo Brood en Van den Bunder werden zes nieuwe spelers aangetrokken, kregen Frank Demouge en Roly Bonevacia een nieuw contract en keerde Wiljan Pluim terug van een verhuurperiode. Daarnaast kregen acht spelers uit de jeugdopleiding een contract aangeboden. Men wist vooraf welk budget beschikbaar was en men heeft bewust gekozen voor de eerdergenoemde versterkingen. Verschuilen achter een krappe selectie vol spelers uit het tijdperk Van Veldhoven, kan nu niet meer. Roda heeft een selectie die door de huidige beleidsbepalers is samengesteld in de door hen ideaal geachte compositie voor deze situatie. Desondanks wordt steeds een beroep gedaan op dezelfde, falende, spelers en tactieken, terwijl spelers die in dit plan niet voorkomen, geen uitzicht hebben op speelminuten. “Dit nooit meer!”, riepen we in koor. We herhalen het opnieuw en opnieuw. We blijven dit net zo lang en net zo vaak herhalen tot de situatie doordringt in de bestuurskamer. De rode streep nadert. Wij roepen de bestuurders dan ook op om in te grijpen voor het te laat is. De passie, de bezieling en de inzet moeten terugkeren in het Parkstad Limburg Stadion. Onze club heeft een geschiedenis van strijdlustig en hartstochtelijk voetbal en dit willen wij ook zo houden. Een coach die de verwachtingen niet over kan brengen bij zijn spelers, die zich verschuilt achter een smalle selectie en de schuld van weer een verloren wedstrijden steevast bij anderen zoekt, een coach die voor een systeem kiest dat bol staat van angst en ontzag voor de tegenstander, een coach die met elke wissel de tegenstander in de kaart lijkt te spelen, past niet bij Roda. Zonder ingrijpen staan we in mei weer voor een tweeluik met een ploeg uit de Jupiler League. Tweemaal is Roda als ware Houdini’s ontsnapt. Een derde keer overleven we niet, dat lijkt iedereen zich te beseffen, behalve de mensen in de bestuurskamer, op het veld en in de dug-out. Degradatie betekent een nekslag voor onze club. Degradatie betekent dat het over en sluiten is. Vandaar onze oproep aan jullie, bestuurders, technische staf en spelers: grijp in voor het te laat is. Draag het Roda-shirt met trots en knok voor iedere bal. Zorg voor evenwicht in het veld door een paar gerichte versterkingen te halen en zorg vooral voor evenwicht in de dug-out. Vorig jaar waren het Ruud Broods spelers niet, dit jaar wel. De huidige selectie is grotendeels samengesteld door de zittende beleidsbepalers en vergeleken met vorig seizoen zijn de resultaten nog slechter. Nu presteert iedere speler al weken onder zijn niveau. Dit komt in onze ogen voor een groot deel op conto van de technische staf. Roda hoort in de eredivisie en deze selectie hoort zeker niet in de problemen te komen. Wij zullen echter nooit vergeten hoe wij ons voelden op 26 mei 2013. Wij laten onze club niet in de steek, maar wij verwachten dat de passie van twee kanten komt. Ons devies: mouwen opstropen en laten zien dat je het geel-zwarte shirt waard bent. “Dit nooit meer!” Hoogachtend, Een groep Roda-supporters die zich zorgen maken over de toekomst van hun club
Draan wie verkes Wullem !!
