Greun graas schreef : Iemand die het stuk uit de krant hier kan plaatsen??
Nooit meer tegen Cambuur
door Roel Wiche
Lange tijd leek hij de terugkeer in zijn geboortestad te bekronen met een triomftocht. Danny Schreurs, de straatvoetballer die danst op zijn intuïtie, scoorde aan de lopende band en MVV lonkte verrassend naar de titel. Totdat een zware blessure alles veranderde.
Als Senn Schreurs (anderhalf jaar) het op zijn heupen heeft, hobbelt hij in hoog peutertempo door de huiskamer en pakt hij een van de zes ballen die in de hoek liggen.
Hij kijkt even om zich heen, legt de bal neer op de plek waar hij het wil en plots volgt er een schot.
Triomfantelijk rent hij er achteraan, als een klein artiestje, alsof hij nu al in de voetsporen van vader Danny wil treden.
Danny Schreurs wijst trots naar de drie portretfoto’s van zijn zoontje, die prominent aan de muur hangen in het verbouwde herenhuis in de Maastrichtse stationsbuurt, waar hij samen met vriendin Noa woont. Een balletje trappen met Senn, dat is misschien nog wel het meeste waarop hij zich verheugt nu hij revalideert van een zware knieblessure. Het liefste zou hij gewoon naar buiten gaan, naar het Cruijff Court inWijckerveld, waar hij vroeger vaak met zijn vrienden panna’s probeerde te maken. Maar de straatvoetballer van MVV beseft dat hij geduld moet hebben. „Na maanden vol oefeningen denk je opeens ‘hey, ik kan weer alles’. Dat is het grote gevaar. Dat je te vroeg er weer vol voor gaat, met alle risico’s.
Je moet niet te gek doen. Dit heeft tijd nodig.”
’Wel tienduizend keer’ vroegen fans van MVV de afgelopen maanden wanneer hij weer fit zou worden.
Velen, onder wie spelers en trainers, beschouwen hem als de missing link die de ploeg nodig heeft om opnieuw mee te dansen rond de troon van de eerste divisie.
Danny Schreurs (25) is grillig en onvoorspelbaar, een speler die puur drijft op zijn intuïtie. Soms lijkt hij even weg te dromen in zijn eigen wereld en zou je hem wakker willen schudden. Om het volgende moment met een virtuoze voetbeweging de bal over de keeper te tillen, zoals vorig seizoen tegen FC Den Bosch toen een landelijke krant met een licht gevoel voor dramatiek Messi aan de Maas blokletterde.
MVV stond toen stijf bovenaan en verbaasde de voetbalwereld.
Toen Schreurs vlak na de winterstop zijn kniebanden scheurde, was de ploeg zijn angel kwijt. Ook zijn maatje in de spits, Mark Veldmate, was plots geen schim meer van zichzelf.
De film van het fatale moment heeft hij sindsdien talloze keren in zijn hoofd afgedraaid. MVV - Cambuur, de vrijdag na carnaval. Niet ver in de tweede helft. Danny Schreurs heeft al tweemaal iets in zijn linkerknie gevoeld en vraagt om een wissel. Juist op dat moment besluit hij nog één keer te springen om een bal door te koppen. „Mijn knie schoof drie keer op en neer, ik wist meteen dat het mijn kruisband was. Ik moest met een brancard van het veld. Toen had ik het mentaal even heel zwaar.”
De aanvaller wist namelijk wat hem te wachten stond: een lange, moeizame revalidatie van minimaal zes, zeven maanden. Zeven jaar eerder, toen hij amper achttien was, overkwam hem precies hetzelfde.
Schreurs, destijds net overgestapt van MVV naar Fortuna, kwam na een sliding van een verdediger verkeerd neer en scheurde voor de eerste keer zijn kruisbanden.
Toen van zijn rechterknie. De tegenstander? Ook Cambuur. Met een glimlach: „Ik ben blij dat die ploeg eindelijk gepromoveerd is.
Anders had ik in mijn nieuwe contract laten zetten dat ik nooit meer tegen Cambuur wil spelen.”
Natuurlijk, de nieuwe klim uit het dal was zwaar. Is zwaar. Soms zat Danny vloekend in de auto, met zijn krukken, op weg naar Velsen- Zuid, Den Bosch of Volendam, om te kijken naar zijn ploeggenoten. „Ik was er ziek van. Kon het soms gewoon niet aanzien. Ik was kwaad van binnen omdat ik er niet bij kon zijn, omdat we punten lieten liggen. In mijn hoofd voetbalde ik mee. Ik begon zelfs over mijn knie te dromen. Eén keer scheurde ik die band opnieuw tijdens een wedstrijd, een andere keer toen ik gewoon op straat liep. Gelukkig zijn dromen bedrog. Toch?”
Niettemin, zo zegt hij, voelt de revalidatie anders dan die eerste keer.
Nu volgt hij strikt de aanwijzingen van de fysiotherapeuten en artsen.
Eerst buigen en strekken, dan fietsen, daarna voorzichtig het veld op.
En pas een bal als de knie weer sterk genoeg is. Toen hij achttien was, hield hij zich aan geen enkel protocol. „Ik kon niet accepteren dat ik niet kon spelen. Ging ik toch gewoon voetballen, met vrienden.
Voor de operatie ging ik nog eens drie keer door mijn knie. Nu ga ik er veel bewuster mee om, ik ben een stuk volwassener geworden. Ik heb me sneller neergelegd bij de situatie.
Toen kon ik dat niet. Helemaal niet.”
Wanneer hij weer topfit is? Eind september, begin oktober, zo voorspelt hij. Als hij terugkeert in de Geusselt, hoopt hij weer in de armen te worden gesloten van de fans, net zoals vorig jaar. En minstens zo belangrijk: hij kan weer een balletje trappen met kleine Senn. De nieuwe Schreurs staat al te trappelen, zo verzekert vader Danny. „Hij moet in ieder geval beter worden dan ik.”